Bu sefer oflayarak başlamıyorum yazıma.Onu bile yapacak halim yok neredeyse.Kırgınım,yorgunum,yarı mutsuzum,sıkıntıdan patlıyorum...En kötüsüde pişman olmaya başladım..Daha karar vermedim ama sevgilimle her şey normale döndü gibi.En çok şaşırdığım nokta ise annesiyle bir anda telefonda konuşmam.Beklemiyordum ondan bu kadarını ve çok özledi hissediyorum bunu...Bende onu özledim sanırım sürekli arayıp sesni duyunca rahatlıyorum yaptıklarımı düşününce kalbimde bir acı hissediyorum.İlk defa beklemekten umudu kestiğim sözleri söyledi ilk defa bu kadar mutlu oldum ilk defa onu kaybetmekten bu kadar korktum...Diğerine gelince...Önce derin bir nefes almalıyım...Mesajlaşıyoruz ama bu sefer yüzümde güller açmıyor belki de 1 haftada iyice kafamda ölçtüm.İtiraf ediyorum kendini fazla beğenmiş bu korkuttu gözümü belki...Buluşmaya karar verdik.Sinemaya gideceğiz ve istediğim zamanı doldurdum sanırım.Bilmiyorum belki o buluşmadan sonra tam karar veririm ama şu an tırsma durumuna geçtim ya sevgilim öğrenirse diye.Her dizide filmde aldatma teması kafayı yemek üzereyim!:(Tam karar vermedim ama özlemek bazen işe yararmış.Don Kişota gelince hala tık yok.Arkadaşım olarak kabul ettim galiba.Eminde değilim...Görmek karar vermekte oldukça etkili...Şimdi en geç çarşambaya kadar beklemedeyim ondan sonra ki olaylar neler olur bilemem ama umarım hiç kimse üzülmez...
P.S:O çocukla igili bu kadar karamsarlığa düşmemde en büyük neden numaramı kaybetmesi benim mal gibi ha şimdi mesaj atacak ha şimdi arayacak diye bekleyip durmam.Msnde olmasam 1 hafta beklerdim...
ve bu yazıdan sonra O çocuktan da umudu kestim ben :)
YanıtlaSilen iyisi ikisindende kurtulmak sanırım:)
YanıtlaSil